توضیحات
دیگر رمقی برایم نمانده است. حتی نای غر زدن هم ندارم. اکنون بالای این پرتگاه ایستاده ام، باد موهایم را پریشان می کند که تمامش مال خودم است. خورشید کم کم دارد غروب می کند، راستش دقیقا نمی دانم درکدام خیابان به سر می برم و اصلا چطور شد سر از این پرتگاه درآورده ام، آن هم بعد از هفت سال. حالت تعلیقی که دارم بسیار جالب است. حالتی که هفت سال تمام آن را تجربه نکردم. هفت سال تمام، مانند زنده به گوری زیر خاک جیغ می کشیدم. آیا تا به حال به گوشت خورده است خاک عایق صدا باشد؟ نه؟ اما من نه تنها شنیده ام، بلکه دیده ام. هفت سال تمام زبانم بند آمده و عروس آتش شده ام. اگر قدمی به سمت جلو بردارم، صاف پرت می شوم ته دره و اگر بخت با من یار باشد، اگر دوست داشته باشد، برای یک بار هم که شده یاور من باشد، کسی پیدایم نخواهد کرد و از همه مهم تر اینکه داماد آتش دستش به من نمی رسد. و شاید راحت بشوم، شاید! و اگر قدمی به سمت عقب بردارم، باز پایم به این سرزمین لعنتی ام، هادس، باز می شود. به سرزمینی که جز یک عشق خانه خراب کن، غم، غصه، طرد، ترس و تحقیر هیچی نصیبم نکرد و وای اگر دستشان به من برسد. تف به این سرزمین! تف به این زندگی! تف به این زمین و تف به این نحسی! نحس؟ بله نحس. باز شروع شد این غر زدن های من؟ من که نایش را نداشتم! باز شروع شد این دل خودم را خوردن، این حس… بی شک برایتان سوال پیش آمده که زنی بیست وپنج ساله، ساعت شش عصر در ناکجاآبادی چه کار می کند که فقط می داند دمشق هادس است؟ اصلا این زن چرا این قدر مردّد است؟ چرا قدمی با زندگی و همین طور قدمی با مرگ فاصله دارد؟ چرا بین زمین و آسمانش قدمی فاصله است؟ چرا؟
.فقط مشتریانی که این محصول را خریداری کرده اند و وارد سیستم شده اند میتوانند برای این محصول دیدگاه ارسال کنند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.