روزی روزگاری هالیوود

توضیحات

فیلم سینمایی روزی روزگاری در آمریکا را قطع به یقین می‌توان یکی از به یادماندنی‌ترین و محبوب‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای هالیوود به شمار آورد که در سال ۲۰۱۷ ساخته و در ۲۰۱۹ اکران شد. زمانی که کارگردان این فیلم یعنی کوئنتین تارانتیو که در آستانه دوران بازنشستگی خود به سر می‌برد خبر داد که قرار است رمانی بر اساس این فیلم نوشته و منتشر کند، بسیاری از واکنش‌ها و کنجکاوی‌ها را بر انگیخت و افراد زیادی از ابتدا حدس می‌زدند که رمان او به یکی از پرفروش‌ترین آثار جهانی بدل شود. اکنون با گذشت چند ماه از انتشار این رمان هیجان انگیز شاهد به حقیقت پیوستن بسیاری از گمانه زنی‌ها درباره این اثر هستیم.

ماجرهای این رمان حول محور چهار شخصیت اصلی و اتفاقات زندگی آن‌ها می‌گردد؛ ریک دالتون: بازیگری هالیوودی که سریال تلویزیونی خودش در حال پخش و از شهرتی نسبی برخوردار است. کلیف بوث: رفیق و بدلکار جایگزین ریک، کسی که از هر بلایی جان سالم به در برده است. شارون تیت: بازیگر خوش سیما و خوش آتیه سینما که فرجامی ناخوشایند دارد. چارلز منسون: رهبر یکی از گروه‌های هیپی منطقه که کم کم دست به جنایت‌های اعتراضی اما عجیب می‌زند.

کوئنتین تارانتینو درباره رمان روزی روزگاری در هالیوود می‌گوید که این کتاب بازنگری کامل به داستان خود فیلم است، خط داستانی تفاوت‌های چشمگیری با فیلم دارد و شخصیت‌ها و اتفاقات بسیاری به آن اظافه شده است و در شخصیت پردازی کاراکترهای اصلی، جزییات بیشتری به چشم می‌خورد.

هسته اصلی داستان کتاب کاملا شبیه فیلم است، اما از جمله تفاوت‌های آن دو با هم می‌توان به جابه‌جایی چیدمان صحنه‌های انتهایی و ابتدایی کتاب و فیلم اشاره کرد. بسیاری از خرده روایت‌هایی که در این رمان به چشم می‌خورد بر اساس داستان‌هایی واقعی نوشته شده‌اند.

کتاب روزی روزگاری در هالیوود مناسب چه کسانی است؟

اگر از طرفدارن سینمای عامه پسند، جنجالی و هیجان انگیز کوئنتین تارانتینو هستید، خواندن این رمان را از دست ندهید.

در بخشی از کتاب روزی روزگاری در هالیوود می‌خوانیم:

کلیف وقتی متوجه شد فیلم کارول بیکر که در اروس سینما در بلوار بورلی پخش می‌شود مثبت ۱۸ است، حدس زد احتمالاً قرار است صحنه‌های خوبی از او نصیبش شود. اما از این شانس‌ها نداشت. برخلاف کنجکاوم (زرد) که لنا نیمان انگار صحنه را واقعاً اجرا می‌کند، فیلم ایتالیایی کارول بیکر فقط تظاهر بود.

تظاهر به صحنه‌های مستهجن در فیلم‌های اروپایی بیشتر تکان‌دهنده و خشن بود، اما هیچ‌کس صحنه را عملاً اجرا نمی‌کرد.
چه بد.

اما به‌هرحال فیلم رازآلود بود و آخرش هم اتفاق غیرمنتظره جالبی داشت. در کل، برای گذران بعدازظهر بدک نبود. اما اگر می‌دانست کارول بیکر در فیلم صحنه‌ای ندارد احتمالاً به سینه‌راما دُم می‌رفت و فیلم ایستگاه قطبی زبرا  را می‌دید.

کلیف در خیابان فارست لاون سرعت می‌گیرد، سپس در هالیوود وِی به راست می‌پیچد و لاین چپ را می‌گیرد. ریِل دان استیل در کی‌اچ‌جِی ترانه جدیدی از لُس براووس (همان‌ها که سیاه سیاه است را می‌خوانند) به نام رو کن کمی عشق معرفی می‌کند. کلیف پشت چراغ‌قرمز منتظر می‌ماند تا بپیچد چپ و وارد خیابان ریورساید شود.

از ریتم تند آهنگ لُس براووس خوشش می‌آید و با انگشتانش روی فرمان ضرب می‌گیرد.

همان لحظه دخترک را در تقاطع ریورساید و هالیوود وِی می‌بیند که ایستاده جلوی ایستگاه اتوبوسی که پوستر تبلیغاتی جرج پوتنم، اخبارگوی کانال ۹ محلی، رویش نصب است. باز هم مثل آن بار که کلیف او را جلوی آکواریوس تئاتر دید، دنبال هیچ زدن است.
اما این بار تنهاست.

کلیف با خود فکر می‌کند یا خدا! چطور ممکنه توی یه روز، یه هیچهایکر رو سه بار تو سه نقطه مختلف لس‌آنجلس ببینی؟ البته الان که سگ و سوتک هیچ می‌زنن، پس شاید خیلی هم چیز عجیبی نباشه. قطعاً عجیب به نظر می‌آید. اما این بار این دخترک دلربا هم‌مسیر کلیف است. اتفاقاً قصد دارد چراغ که سبز شد سوارش کند. آن‌وقت می‌تواند تا مقصد خودش را سرگرم کند. از شوق این سواری کمی از روی صندلی‌اش بلند می‌شود.

توضیحات تکمیلی