اگنس

رمان اگنس

داستان کتاب با ضربه‌ای هولناک شروع می‌شود. ضربه‌ای که در همان ابتدای کار خواننده را غافلگیر می‌کند:

اگنس مرده است، داستانی او را کشت، از اگنس جز این داستان چیزی نمانده.

و با همین جمله ما وارد فضای رمانی می‌شویم که از ابتدا، پایان آن را می‌دانیم. ولی آن چه که در این رمان پست مدرن ذهن خواننده را درگیر می‌کند واقعیت این امر است…

داستان رمان اگنس از آن جایی شروع می‌شود که راوی و اگنس در کتابخانه‌ای عمومی با یکدیگر آشنا می‌شوند و پس از آن راوی با فلش بک‌هایی چگونگی این آشنایی و رابطه خود با اگنس را بازگو می‌کند.

شروع داستان برمی‌گردد به روزی در نه ماه پیش، که برای اولین‌بار در کتابخانه عمومی شیکاگو هم‌دیگر را دیدیم. وقتی با هم آشنا شدیم، هوا سرد بود. سرد مثل همیشه در این شهر، اما الان هوا سردتر است و برف می‌بارد.

در قسمت دیگری از پشت جلد رمان اگنس آمده است:

راوی که نویسنده‌ای درجه دو است داستانی در مورد اگنس می‌نویسد، او به دنبال پایان مناسب است، پایانی که داستانش را جذاب و خواندنی کند و در آخر خواننده با دو پایان مواجه است. پایانی خوش و پایانی واقعی… در پایان خوش اگنس در کنار راوی به زندگی مشترکشان ادامه می‌دهد و پایان دو که در ده صفحه‌ی آخر اجرا می‌شود. اگنسی که دیگر نیست. برای او همان اتفاقی می‌افتد که راوی در ابتدای رمان گفته است. اگنس می‌میرد. داستانی او را می‌کشد و داستان خلق شده در تعلیق جهان داستانی و واقعی باقی می‌ماند و این خواننده است که به این پایان جهت می‌دهد: «آیا اگنس راوی را ترک کرد و چون در زندگی راوی حضور ندارد همین امر به نوعی مرگ تلقی می‌شود؟ آیا اگنس زاده خیال راوی بود، در داستانی زنده شد و در آن پایان یافت؟»

رمان اگنس اولین کتاب من است از پتر اشتام بود و به قدری سبک نویسنده را دوست داشتم که سراغ باقی آثارش خواهم رفت. در نهایت اینکه نظر شخصی من به این شکل است که اگنس واقعی بود. در زندگی راوی حضور داشت و بعد مرد. اگنس را زندگی بی‌عشق کشت. خیانت کشت. اگنس را معشوقش کشت. فردی که بین خوشبختی و آزادی، آزادی فردی‌اش را انتخاب کرد.