ساز شکسته

توضیحات

یکشنبه، شش نوامبر ۱۹۳۸، توکیو.
صدای گزنده و زمخت چکمه‌ها، بلندتر و منقطع‌تر. کسی قدم می‌زند. ایستاد… باز راه افتاد… باز ایستاد. حالا نزدیکِ نزدیک است. حس می‌کنم صدای نفس‌هایش را می‌شنوم. صدای آرامِ خوردنِ چیزی به چوب. یعنی چیزی را روی نیمکت گذاشت؟ در تاریکی‌ام، از ترس به خود می‌لرزم. ترس از سردی به پشتم می‌نشاند. سکوت. ناگهان پرده‌ی تاریکی از هم می‌درد. مربعِ بزرگی و درخشانی مقابلم قد علم می‌کند. چه می‌بینم؟ چشمانِ کور از نورم تنِ تنومند مردی را می‌بینند ایستاده، شق‌ورق، لباس نظامیِ خاکی به تن دارد. نه سرش را می‌بینم و نه پاهایش را. جلو یونیفرمش را می‌بینم و دکمه‌هایی را که عمود بر هم به خط شده‌اند، شمشیری سنگین را که بر کمر دارد، بازوها، و دست‌هایی که از آستین‌ها بیرون آمده‌اند و دو پا تا زانوها، استوار چون تنه‌ی درختی. نور بی‌رحمانه پاهایم را روشن کرده است، جوراب‌های پنبه‌ای سبز به پا دارم که بیش از این نمی‌توانم پنهانشان کنم. کنار پاهای سنگ‌شده‌ام، کتابم که حاشیه‌ی جلد سفیدش را خطوط نارنجی ظریفی پوشانده‌است…
.
#داستانهای_فرانسوی

توضیحات تکمیلی